Ik heb alweer even niet geschreven, mede ook omdat er ineens zoveel gebeurt in mijn leven waar ik gewoon niet mee om kan gaan. Mijn schoonvader is in de nacht op 1 juni plots komen te overlijden op 62 jarige leeftijd. En ook zo onverwacht, hij heeft een hersenbloeding in zijn slaap gekregen. Mijn vriend en ik hebben die hele week in een roes geleefd alles gaat zo langs je heen. Alles moest geregeld worden, er kwam zoveel bij kijken. En dan komt het moment van het echte afscheid, het sluiten van de kist. Ik heb de hele week geprobeerd om sterk te blijven voor mijn vriend maar op dat moment storte ik ook helemaal in. Ik heb ook nog een korte toespraak gehouden en samen met alle mensen mijn herinneringen aan Pa gedeeld.
Dan denk je dat het over is, je gaat rouwen. Dan komt de volgende klap. Je krijgt te horen dat je opa slecht ligt. Natuurlijk is het accepteerbaar omdat mijn opa inmiddels al 90 jaar is. Maar toch het doet toch pijn. Wanneer houd het nou eens op begin ik inmiddels te denken. Binnen een half jaar heb ik gewoon afscheid moeten nemen van 3 mensen als mijn opa komt te overlijden zijn het er al 4.
Dan denk je dat het over is, je gaat rouwen. Dan komt de volgende klap. Je krijgt te horen dat je opa slecht ligt. Natuurlijk is het accepteerbaar omdat mijn opa inmiddels al 90 jaar is. Maar toch het doet toch pijn. Wanneer houd het nou eens op begin ik inmiddels te denken. Binnen een half jaar heb ik gewoon afscheid moeten nemen van 3 mensen als mijn opa komt te overlijden zijn het er al 4.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten