Vorige week heb ik afscheid moeten nemen van een bijzonder man. In mijn jeugdjaren was hij echt mijn suikeroompie! Doordat ik uiteindelijk verhuisd ben naar de randstad ben ik veel van mijn familieleden uit het oogverloren waaronder ook Hij. Sinds ik weer terug ben in Brabant probeer ik langzaam alle familiecontacten op te pakken. Ik heb hem vorig jaar voor het laatst gezien tijdens oud en nieuw, mijn zoontje liep eigenlijk in 1 streep naar hem toe en kroop bij hem op schoot. Zo bijzonder om te zien dat mijn zoontje zat waar ik vroeger ook zo o ntzettend graag zat. Op dat moment wist ik dat ik snel afscheid van hem zou moeten gaan nemen en dat het echt dicht bij was. Hij leed aan kanker waar ze niets meer tegen konden doen. Het was hopen dat de behandelingen aansloegen zodat het niet verder zou uitzaaien enof groeien. Helaas is hij op 28 februari overleden. Veel te jong en veel te vroeg. Ik pakte het op zich vrij goed op. Tot de crematie erwas na de dienst kon je langs zijn kist lopen om een laatste groet te brengen. Ik had het niet meer. Ik zag zijn foto zijn lieve glimlach en kon niet meer stoppen met huilen! Ergens weet ik dat het beter zo is voor hem en voor zijn lieve vrouw, want die lijdens weg gun je eigenlijk niemand. Maar eerlijk is het niet. Nu ik dit opschrijf voel ik mij weer helemaal verdrietig worden. Des ondanks ik hem heel erg lang niet meer gezien heb doet het nog steeds vreselijk pijn om te weten dat ik nooit meer naar hem toe kan om lekker over vroeger oude verhalen op te halen. Om mijn kindjes hem beter te laten kennen.R.I.P Lieve Willem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten